Bırakın yakın dostlarımı, Allahın Rusyası Filipinlisi bile bloguma kadar gelip yazdıklarımı okuyor bütün hislerimi öğreniyor, gel gör ki bir tek o haberi yokmuş gibi davranıp ölü taklidi yapıyor. Yanarım yanarım ona yanarım.
Korkarım kömürle çalışan beyin yapmışlar bana, işte böyle kömür bitiyor soba tütüyor!
Adamın umrunda olmayarak hislerimin arttığı her geçen gün beynimi bağışlamayı düşünmüyor değilim.
Zira uzun zamandır, -ki bu kalbimi onda bıraktığımdan beri- pek bi faydasını gördüğümü söyleyemeyeceğim.
Yük gemisi olsa ancak bu kadar işe yarayabilirdi.
Neyse kendimi fazladan üç aylık daha eleştirdiğime göre artık dağılabiliriz.
Allahım hikmetinden sual olunmaz biliyorum da bu yaşımda böyle bir sevda çok mu gerekti bana?
Neyime benim heyecan neyime bu şapşallık, bu iç kıpırdaması falan?
Halbuki ben bu kısmı hiç düşünmediydim, bunları unuttuydum ne güzel...
Herşeyde olduğu gibi sevmek konusunda da orantısız güç kullanmış bulunmaktayım.
Aferim bana bırava bana.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder